sanırım yalnız bir seyahat kadını olacağım ben günün birinde. ya da o son günler(im)de. bunu şehirler arası bir otobüsün tekli koltuğunda yakın bir şehirden diğer yakın şehre doğru ilerlerken -ya da gerilerken bilmiyorum- fark ediyorum. gittiğim yerlerin değişik iklimleriyle yıpranmış, kurumuş dağınık saçlarım olacak. ellerimi tanımadığım insanlara, duvarlara, topraklara dokunmuş hayal ediyorum.şehirlerden bir bir geçerken artık hepsini tanıyorum bilmişliğine kapılacağım; acemiliğim hala başka uzaklara gitmek isteyişimde yatıyor olacak. şimdi böyle değil tabi ama bir gün belki.

Düşü Ne Biliyorum / Nilgün Marmara

Kimdi o kedi, zamanın

eşyayı örseleyen korkusunda

eğerek kuşları yemlerine,

bana ve suçlarıma dolanan?

Gök kaçınca üzerimizden ve

yıldız dengi çözüldüğünde

neydi yaklaşan

yanan yatağından aslanlar geçirmiş

ve gömütünün kapağı hep açık olana?

Yedi tül ardında yazgı uşağı,

görüldüğünde tek boyutlu düzlüktür o

ve bağlanmıştır körler

örümcek salyası kablolarla birbirine

sevişirken,

iskeletin sevincini aklın yangınına

döndüren, fil kuyruğu gerdanlıklarla.

Yine de, o, zaman kedisi

pençesi ensemde, üzünç kemiğimden

çekerken beni kendi göğüne,

bir kahkaha bölüyor dokusunu

düşler maketinin,

uyanıyorum küstah sözcüklerle:

Ey, iki adımlık yerküre

Senin bütün arka bahçelerini

gördüm ben!