sanırım yalnız bir seyahat kadını olacağım ben günün birinde. ya da o son günler(im)de. bunu şehirler arası bir otobüsün tekli koltuğunda yakın bir şehirden diğer yakın şehre doğru ilerlerken -ya da gerilerken bilmiyorum- fark ediyorum. gittiğim yerlerin değişik iklimleriyle yıpranmış, kurumuş dağınık saçlarım olacak. ellerimi tanımadığım insanlara, duvarlara, topraklara dokunmuş hayal ediyorum.şehirlerden bir bir geçerken artık hepsini tanıyorum bilmişliğine kapılacağım; acemiliğim hala başka uzaklara gitmek isteyişimde yatıyor olacak. şimdi böyle değil tabi ama bir gün belki.